سلام دوست عزیزم. من فرجاد پورمحمد هستم ، با اینکه در حوزه های فناوری اطلاعات فعالیت می کنم ولی بیشتر نگرشم فلسفی و کهن الگویی است. برای همین لازم دیدم بخشی از وصیت نامه فلسفی خود را منتشر کنم تا شما همراه گرامی با نگرش بنده نسبت به رخدادها و عکس العمل هایم آشنا شوید. این وصیت نامه جهت روشن شدن دید شما نسبت به بنده ی حقیر است
همه ی آنهایی که مرا پیش از این خوانده اند میدانند که هرگز در پی آن نبوده ام که رهنمای کسی باشم یا رهزن کسی، محققی بوده ام که از قدم های خود نوشته ام از رفتن های خود گفته ام و سخنی از ایستایی نگفته ام. همانی بوده ام که از کفر خود گفته ام و از ایمان خود، از پر های سوخته خود گفته ام و از گذر به ناکجا، مسافری بوده ام مهاجر که سکون را مرگ خود می دانسته و رفتن را رو به تعالی می دانسته است. در این رفتن ها سوگند که رو به خطا نرفته ام چه آن زمان که خود را امین محمد یافتم در هم کلامی با موسی، چه آن زمان که می شد امام امتی باشم در مقام ابراهیم. من وسوسه های شیطان را رو در رو شنیده ام و بی واسطه هم کلام شیطان شدم و او مرا وعده های وعید نداد و با من از حال سخن گفت از لحظه ی اکنون و حال انکه می دانستم بسی نام های نامور را که بی وعده او قدم در راه او داشتند.
من در این احوال و آن حالات نه از کسی پیشی گرفتم و نه از کسی عقب ماندم که سهم خودم را داشتم. سهمی در خور جهد و جهادم، سهمی در خور مکاشفاتی که نه بر آنها ابتدایی متصورم و نه منتهایی. قدم در راهی داشته ام که بی بازگشت بود و گاهی نه آن بود که خود بخواهم که چاره ای جز رفتن نبود چرا که راهی برای برگشت نبود و قدم قدم رفتم تا ناکجا، جایی که تصور من اوهام نبود حقیقت بود و واقع می شد بدون آنکه خللی در آن متصور باشم و طربزده می شدم از آنچه واقع می شد و راهی باز می شد که سرمست برسم تا پله ی بعدی بدون آنکه راهنمایی مرا یاری کند چرا که راهی نبود جز رفتن و این رفتن ها را پله می دانستم در مسیر تعالی.
سوگند که برای من سوالی بی پاسخ نماند در طریق معرفت هرچند که آن پاسخ برای دیگری پشیزی نه ارزد و یا آنکه هیچ نداند که من از چه سخن میگویم. باوری در من بود که به صراطی مستقیم ام و دلخوش به آنکه دلم به راه است. بر کسی بر این راه سر براهی فخر نفروختم و به باور دیگران تشکیک نکردم که مقصد را کعبه ای میدیدم که هرکسی از شهر خود به سوی آن روان است و شهر های گوناگون نیز مردمان گوناگون را در دل خود سکنی داده اند.
بسیاری که مرا خوانده اند شاهد اند بر صدق گفتارم که تعصب نورزیدم یا حداقل در باور خود بر این ایمان بوده ام که چنین نکنم و نباشم از آنانی که جهان را ار روزنه ای کوچک می بینند و هرآنچه را که از آن روزن نمایان نباشد باطل می پندارند و با آن به ستیز اند.
در این رفتن ها به مرتبه ای رسیدم؟ نمیدانم، آیا گمراه شده ام؟ نمیدانم، آیا آنچه گفته ام و میگویم رهنمای کسی ست یا رهزن کسی؟ نمی دانم!
آنچه می دانم این است که تا سرحدی رفته ام که گذار از آنها ورود به سرزمین خدایان است. جایی است که یا گذرگاه آدمیان نبوده و یا اگر بوده نادراز آن سخن گفته اند و حق البته با آنان است که خاموشی گزیده اند و در مستی و حیرانی خویش حظ فراوان برده اند و در های نقد متعصبان را بر خود نگشوده اند، شاید بر این باور که کسی قدم به سرزمین ناشناخته آنان نگذاشته است و هرکلام آنها شاید تیشه ای باشد بر ریشه باور مندانی که به راحتی خون آنها را مباح خواهند خواند و در این کار تعلل نخواهند کرد پس چه بهتر که در سکوت خود شناور باشند درناشناخته ای که ذره ای از آن به آنها هویدا گشته و در حظ وافر آن در تنهایی خود سیر کنند.