وصیت نامه فلسفی من

همه ی آنهایی که مرا پیش از این خوانده اند میدانند که هرگز در پی آن نبوده ام که رهنمای کسی باشم یا رهزن کسی، محققی بوده ام که از قدم های خود نوشته ام از رفتن های خود گفته ام و سخنی از ایستایی نگفته ام. همانی بوده ام که از کفر خود گفته ام و از ایمان خود، از پر  های سوخته خود گفته ام و از گذر به ناکجا، مسافری بوده ام مهاجر که سکون را مرگ خود می دانسته و رفتن را رو به تعالی می دانسته است. در این رفتن ها سوگند که رو به خطا نرفته ام چه آن زمان که خود را امین محمد یافتم در هم کلامی با موسی، چه آن زمان که می شد امام امتی باشم در مقام ابراهیم. من وسوسه های شیطان را رو در رو شنیده ام و بی واسطه هم کلام شیطان شدم و او مرا وعده های وعید نداد و با من از حال سخن گفت از لحظه ی اکنون و حال انکه می دانستم بسی نام های نامور را که بی وعده او قدم در راه او داشتند.

من در این احوال و آن حالات نه از کسی پیشی گرفتم و نه از کسی عقب ماندم که سهم خودم را داشتم. سهمی در خور جهد و جهادم، سهمی در خور مکاشفاتی که نه بر آنها ابتدایی متصورم و نه منتهایی. قدم در راهی داشته ام که بی بازگشت بود و گاهی نه آن بود که خود بخواهم که چاره ای جز رفتن نبود چرا که راهی برای برگشت نبود و قدم قدم رفتم   تا ناکجا، جایی که تصور من اوهام نبود حقیقت بود و واقع می شد بدون آنکه خللی در آن متصور باشم و طربزده می شدم از آنچه واقع می شد و راهی باز می شد که سرمست برسم تا پله ی بعدی بدون آنکه راهنمایی مرا یاری کند چرا که راهی نبود جز رفتن و این رفتن ها را پله می دانستم در مسیر تعالی.